Znaczenie i wykorzystanie zabytków w rozwoju regionalnym na przykładzie Dolnego Śląska od 1945 roku do czasów współczesnych

Abstract

Zasadniczym warunkiem zachowania dziedzictwa kulturowego i jego elementów jest świadomość uniwersalnego i wieloaspektowego znaczenia tych zbiorów, roli w kształtowaniu społeczeństwa, funkcji nośnika wiedzy oraz wartości inwestycyjnych z uwzględnieniem walorów historycznych i naukowych, ale również wpływu na gospodarkę, kulturę i środowisko naturalne. Przyjmując wspomnianą wyżej „Konwencję w sprawie ochrony dóbr kultury w przypadku konfliktu zbrojnego”, dziedzictwo kulturowe jest dobrem ponadnarodowym, a zatem każde państwo ma obowiązek dbać o jego ochronę i przetrwanie. Rozwiązaniem problemu kompleksowego zagospodarowania zabytków jest wykorzystanie ich jako obiektów spełniających konkretną rolę – punktu turystycznego, prywatnej rezydencji, hotelu, muzeum lub obiektu niezbędnego z punktu widzenia administracyjnego - siedziby instytucji państwowych, placówki oświatowej lub kulturalnej. Nie każdy zabytek dolnośląski może jednak pełnić takie funkcje – związane jest to z niewystarczającymi funduszami na ten cel oraz dużą ilość obiektów, również takich w bardzo złym stanie technicznym wykluczającym całkowitą odbudowę. Aby zagospodarować taki zbiór, ale przede wszystkim ochronić go przed dalszymi zniszczeniami, niezbędne jest nawiązanie współpracy pomiędzy instytucjami państwowymi i prywatnymi przedsiębiorcami, urzędami konserwatorskimi oraz stowarzyszeniami i fundacjami, które wspólnie będą nośnikiem nowych inicjatyw i zaangażowania społecznego w sprawy kultury.